Bonus 2

Udręczony

Złożyłem mu propozycję. Od samego początku wiedziałem, że się zgodzi. Najpierw dałem mu trochę wolności. Wiedziałem, że nie ucieknie. Moi ludzie zdawali mi raporty. Świetnie się bawił, zdobył przyjaciół. Zasmakował życia. Tak jak planowałem. Nie chciałem tam jechać ale po prostu nie byłem już w stanie wytrzymać. Każda kolejna minuta z dala od Yuuki’ego była dla mnie udręką. Zrobiliśmy to. Byłem wyjątkowo delikatny, jak nigdy przedtem. Pokazałem mu jak to może wyglądać. Użyłem tego specjalnego narkotyku. To było naprawdę urocze kiedy starał się tłumić jęki i krzyki. Chciałem by mnie pragnął. By oszalał na moim punkcie tak jak ja oszalałem na jego. Tak, jestem szaleńcem. Nie widział tego ale oddawałem mu się cały. Tylko on zajmował moje myśli, nie byłe w stanie myśleć o nikim ani o niczym innych. Chciałem tylko jego. Nawet gdyby świat przestał istnieć, gdybym tylko mógł go mieć go przy sobie przez wieczność… Wszystko było by idealne. Przed wyjazdem oczywiście kazałem swoim ludziom wysadzić kurort. Nie mam zamiaru się z nikim dzielić moim Yu. Tak jak się spodziewałem, przyjął mój zakład. Ale jego odpowiedź była naprawdę bardzo interesująca. A w dniu mojego powrotu powiedział mi to. „Kocham cię”. Każdego dnia pragnąłem go bardziej i bardziej. Nawet nie wiem kiedy zaczynałem rozmawiać z samym sobą w swojej głowie. To było takie dziwne. Później pojawiło się więcej „mnie”. Każdy coś mówił. To było naprawdę irytujące. Ale głosy wyciszały się za każdym razem kiedy słyszałem jego głos. Jego jęki. I kiedy mówił, że mnie kocha. W tych momentach pragnąłem go najbardziej na świecie. Był mój. Cały mój. Bardziej jednak spodobały mi się jego piski. Dlatego właśnie później to robiłem. Biłem pejczem. Gryzłem. Nacinałem lekko czystym skalpelem by nie wdało się zakażenie. Aż w końcu zacząłem go podduszać. Jego twarz była wtedy taka piękna. Chciałem go zranić jeszcze bardzie i bardziej… Ale wiedziałem, że nie mogę. Raz prawie go udusiłem. Musiałem trochę przystopować. Niestety jednego dnia straciłem nad sobą całkowicie panowanie. I Yuuki trafił do szpitala aż na miesiąc. To była udręka. Mogłem się z nim widywać tylko raz dziennie na kilka godzin. Myślałem, że oszaleję. Byłem jak mocno uzależniony narkoman na odwyku. Kiedy siedziałem w domu nawet go słyszałem. Czasem widziałem. Ale wiedziałem, że to niemożliwe bo jest w szpitalu. Chciałem się jakoś wyciszyć. Wychodziłem na miasto i spotykałem się z wieloma chłopaczkami podobnymi do niego. Naprawdę bardzo go przypominali. Ale żaden nie zdołał mi go zastąpić. Brzmieli inaczej. Zachowywali się inaczej. Wypowiadali moje imię inaczej. Wszystko było inaczej. Irytujące. Zawsze kiedy opuszczałem hotelowy pokój sypialnia skąpana była w pięknym szkarłacie. Tak, to akurat było piękne. W końcu nadszedł dzień, w którym wypisano Yuuki’ego ze szpitala. Nie był jeszcze w pełni siły przez co musiał siedzieć w swoim pokoju ale to nic. Byłem przy nim cały czas, nawet przestałem zajmować się swoimi interesami. Tak bardzo mi go brakowało… Tym razem byłem bardzo delikatny. Nie chciałem go nadwyrężać więc za każdym razem zajmowałem się nim tak jak ostatniej nocy w kurorcie, tylko tym razem go nawet nie gryzłem ani nie podałem narkotyku. Tydzień później był już w pełni sprawny ale musiałem wyjechać. Za bardzo zaniedbałem swoje obowiązki. Rebelianci się panoszyli po Dzielnicy, sprzymierzali się z mieszkańcami Dystryktu, a pozostałe Dzielnice mimo iż nie zawarły sojuszu to sprzymierzyły się przeciwko mnie. Sytuacja była krytyczne. A kiedy już wszystko zdążyłem układać… To wszystko się spiepszyło. Dowiedziałem się, że zniszczono moją posiadłość. Miałem to głęboko w dupie, miałem ich na pęczki. Ta była tylko jedną z moich ulubionych. Najbardziej przejąłem się Yuukim. Ale na szczęście nie było go wśród ofiar. Myślałem, że szybko się znajdzie ale tak nie było. Zupełnie jakby zapadł się pod ziemię. Myślałem, że to sprawka rebeliantów ale nie. Wyrżnąłem wszystkich i nawet pod wpływem najgorszych z tortur mówili iż nic nie wiedzą. Czyli to nie mogli być oni. Nie mogłem też znaleźć Byakko i Akiry. Do blondyna nie miałem, żadnych zastrzeżeń. Kiedy byłem poza dzielnicą przysłał mi list, w którym wystarczająco udowodnił swoją lojalność wobec mnie. Właśnie dlatego wiedziałem, że Yu nic nie będzie. Jedyną osobą jaką chciałem dorwać był Byakko. Dowiedziałem się w końcu dużo ciekawych rzeczy na jego tema. Kto by pomyślał, że mój mały braciszek wyrośnie na kogoś takiego? Pomiotowi Dystryktu udało się uciec. I co, teraz chce sobie przywłaszczyć mojego Sakurayę? Nigdy na to nie pozwolę. Ale mimo to nadal nie znałem ich obecnej lokalizacji. Naprawdę mnie to dobijało. W całym swoim gabinecie porozwieszałem zdjęcia Yu. Tylko one w minimalnym stopniu wypełniały pustkę po nim. Nawet kolejne moje ofiary i ten cudowny szkarłat nie były w stanie mnie zaspokoić. Chciałem JEGO. I tylko JEGO.

   -   Znaleźć go do kurwy nędzy inaczej wszystkich zapierdolę!

Tak, to był rozkaz jaki wydałem gdy dowiedziałem się, że rebelianci ze zniknięciem Yu nie mieli nic wspólnego. Po raz pierwszy w całym swoim życiu popadłem w depresję. Nie piłem, nie jadłem. Byłem wrakiem człowieka. Dopiero po kilku dniach wziąłem się w garść i sam rozpocząłem poszukiwania białowłosego. Niech ja tylko dorwę Byakk.  Ale jeśli się okaże, że Yuuki sam postanowił z nim uciec… Cóż. Mój mały, biedny Yuuki… Wtedy naprawdę połamię ci nogi. I będę łamać je za każdym razem gdy zaczną zdrowieć. Wtedy na pewno już więcej ode mnie nie uciekniesz. Prawda?